1937 yılında Dermatolog Prof. Dr. Hulusi Behçet tarafından tanımlanan Behçet hastalığı, nedeni tam olarak bilinmeyen bir bağışıklık sistemi hastalığıdır.
Nadir olarak görülen hastalık ağız ve cinsel organlarda ülserler, cilt, eklem, göz, damar ve sinir sistemi tutulumu ile karakterizedir. Vücuttaki bazı kan damarlarının iltihaplanmasına yol açan Behçet Hastalığına her 100 bin kişiden 20-420’si bu hastalıkla mücadele ediyor.
Genel olarak 20 ile 40 yaş aralığında ortaya çıkan hastalık, nadiren çocukluk veya yaşlılık döneminde de kendini gösterebiliyor. Aslında bir damar iltihabı olan hastalık, iltihaplı damarın vücutta bulunduğu bölgeye bağlı olarak farklı belirtiler gösteriyor.
Genetik geçişli olan bu hastalık bulaşıcı özellik taşımaz.
Behçet Hastalığının belirtileri şunlardır:
Aftör Ülser (ağız yaraları): (Behçet hastalarında genellikle ilk rastlanan bulgulardan biri olup hastaların %75-90’ında aft oluşumları görülüyor. )
Göz Tutulumu: ( Göz ve göz çevresinde kızarıklık, bulanık görme, görememe, uçuşmalar ve gözlerde ağrı yaşanıyor.)
Deri Bulguları: ( Genellikle bacakların ön yüzünde kızarık ağrılı sertlikler şeklinde ortaya çıkıyor. Yuvarlak hatlara sahip bu bulgular fındık veya ceviz büyüklüğünde oluyor. Bazı hastalarda kalça ve kollarda da görülen bu lezyonlarda iltihap görülmüyor. Açık yaraya dönüşmeden 10-15 gün içinde iyileşerek, hastanın vücudunda iz bırakmıyor)
Tanı aşamasında hastaya uygulanabilecek spesifik bir Behçet hastalığı testi bulunmuyor. Hastalığın tanısının konulabilmesi için Behçet Hastalığı testi olarak bilinen Paterji testi uygulanır. Bu test için özel olarak oluşturulan çözeli deri altına enjekte edilir ve birkaç gün beklenir. Bu süre içinde cilt üzerinde kırmızı kızarıklıklar, irili ufaklı kabartılar oluşur ve bu kabartılar sivilceye benzeyen bir gelişim gösterirse Behçet Hastalığının varlığından söz edilebilir.
Vücuttaki diğer sistemleri direkt olarak etkileyen behçet hastalığı, kesin olarak tedavi edilemese bile semptomları dindiren çeşitli tedavi yöntemleri bulunuyor. Bu yöntemler uzman kontrolünde düzenli bir şekilde uygulandığında hastaların günlük yaşantılarının normale dönmesi sağlanabiliyor.